2010'un ilk yazısı.

Aslında ikisi de geçmişte takılıp kalan birer yabancıydılar. Kızın hayatına onlarcası girmiş ve çıkarken de arkalarında bıraktıkları dağınıklığı hiç umursamamışlardı. Oysa o dağınıklığı kaldırıp, üzerine yeni bi düzen kurmak ne kadar kolay olabilirdi ki? Bu sefer o yakıp, yıkmak istedi. Beceremedi yine.
Çocuk da acı çekmişti elbet. Bu iki yabancıyı birbirlerine çeken şey yalnızlıklarıydı zaten. İkisi de artık hayatlarındaki sorunlu ilişkilerden ve hayal kırıklıklarından sıyrılıp, yeni bir bedende, yeni bir ateşi keşfetmek istiyorlardı. Ne yazık ki bu ateş uzun süremedi. Çocuk, kıza oranla bağlanmaya daha kapalıydı. Ya da kendini tamamen bırakmak istemiyordu. İlişkilerimde kendimi sınırlamam dese de, ona sarılmaya her an açık olan kolları göz ardı etmek daha kolayına geliyordu. En çok kendini kızın göğsüne koyduğunda huzurlu hissediyordu. Saatlerce uyuyabilirdi orda. Önemli olan kimin göğsü olduğu değildi nasıl olsa. Ona biraz ilgi gösteren her kızın yanında olabilirdi.
Kızın da çocuktan hiç farkı yoktu aslında. Kalbi ve aklı her an farklı biri için çırpınabilirdi. Herkesi kolayca hayatına sokardı, sonra da onlarla ilgili hayallerle meşgul ederdi kafasını. Her hoşlandığı insanla ilgili bazen küçük ve bazen de büyük tatlı hayallerdi bunlar. Hayal kurmayı hep severdi zaten.
Kendine sürekli bu kadar kurcalamasının gereksiz olduğunu hatırlatıp duruyordu. Kafasını nereye verse karşısına aynı çaresiz düşünceler geliyordu.
"Ben ne zaman istediğim erkekle mutlu olacağım?"
"Ne zaman sürekli aradığım insanla tanışacağım?"

Düşünmenin faydalı olduğunu kimse söylemiyor zaten. Yalnızca ortada üstüne yıkılan o kadar uzun süreli bir yalnızlık var ki.. artık taşınamaz oluyor. Zihni başka bişeyi düşünemez oluyor. Artık rahatlamaya ihtiyacım var diyor ve kendi kendine mırıldanıyor :
" Neden hep yalnız olduğumda gelip kapımı çalarsınız anılar? Sanırım gerçekten aşık olduğumda benim yerime bir başkası açıyor kapıyı da, ondan."