Değişen tek şey insanlar, değişmeyen tek şey ise onların huyları.
Hayır, senin değişmeyeceğine inanmıştım. Sanırım hep aynı küçük çerçevemden bakıyorum dünyaya, hep bana şarkılar söylediğin günkü gibi hatırlıyorum her günü. Aynı yenilgiyi yaşamaktan yorularak, duvarlar örüyorum etrafıma. Arada sözler de veriyorum kendime, ta ki biri gelip yıkana dek.
Tekrar bir vals müziği çalsın arkadan, nazikçe tut elimden ve beni dansa kaldır. Olmak istediğin gibi hakim ol bana, sert hareketlerinle yönet ama hafifçe tut belimden. Gözlerin gözlerimden ayrılmasın, her hatırladığımda sıcak gülümsemen olsun yüzünde, tıpkı beni her gördüğünde yüzünde belirdiği gibi.
Yalnızca yalnız olduğunda yazabildiğini söylemiştin, "birini sevmezsem yazabilirim" demiştin. Şimdi yazabilirsin sanırım. Ama aklında tutma sözleri, unutmadan geçir ki kağıda her zaman ki gibi kaybolmasın o güzel cümlelerin.
Hadi tekrardan zar atalım birlikte. Önce sen at, 3 ve ya 8 gelirse ışıkları kapatacağını söyle. 8 gelsin ve kapat.
Karanlıkta göremediğim kağıda 5 ve ya 7 gelirse seni öpeceğim, 6 ve ya 10 gelirse sen beni öpeceksin yaz.
İlk zarda 5 gelsin, kağıdı bana göster, "yapmak zorundayım" de ve öp.
Şimdi sıra ben de.
3 ve ya 5 gelirse hep benimle olacaksın, 2 ve ya 12 gelirse seni unutacağım.
Ama zarları atmaya korkuyorum..
